KENDİ İÇİME GİDEN YOLCULUK

Nereden başlasam bilmiyorum. Nereden tutsam, neresinden  uzatsam lafın. Anlatacak çok şeyim var...Ama sessizliği seçiyor gibiyim susuyorum.Sessiz olmak kolay bir şey değil.Velhasıl gerçek sessizliğin tadına bir kez varan, yerine başka hiçbir şey koyamaz. Bağımlı olur, tekrarı için çabalar.Düşündüklerimin ötesinde değilim. Ne eksiğim, ne fazlayım, ne de tamım.

Yaşamımın en güzel yıllarını belki de zehir ediyorum. ( Bir şey yapmayarak. ) Ne istediklerimi önemsiyorum, ne sorumluluklarımı.. Ne kendimi umursuyorum, ne de bir başkasını. Kendimi insanlardan soyutlayarak neye ulaşmak istediğimi anlamıyorum. 

Çoğu zaman düşünüyorum. Ne yazasım, ne acıkasım, ne üzülesim, ne de artık hissedesim geliyor. Bu zamana kadar kendimi hiç bu kadar salmamıştım. Tek suçum düşünmek. Tek suçum kendim olmak belki de. İşleri bozan, yaşama olan inancımı sömüren bu hissin tek sorumlusu benim.

 İnsanlar bilmiyor, insanlar fark etmiyor, insanlar düşünmüyor belki de benim gibi. Hiç kimsenin beni anlamasını beklememekle beraber artık bir şeyler yapabilmek adına onlara ihtiyaç duymadığımı fark ettim. 

Sonra bazı insanları artık hiç çekemiyorum. Çünkü bu kırılmasın, şu darılmasın diye sürekli kendimden bir şeyler feda ediyorum. Sonuç; yine ben suçluyum.. ve şunu anlıyorum ki kimseye ederinden fazla değer vermeyeceksin ki sen de değer göresin dimi 

Evet baya size içimi döktüm ama olması gereken de bu dimi..
Çünkü İçimden Geçenler..