Hisset,yaz..

 İnsanlardan artık uzaklaştığımı farkettim, gereksiz samimiyetlerin beni yorduğunu anladım. İnsanlara ne kadar iyi davranırsam davranayım bunun sadece bana zarar verdiğini farkettim. Konuşmamak bana daha cazip geliyor daha dingin daha mutlu hissediyorum.Konusamadıklarımı, hissettiklerimi buraya dökmek beni daha iyi hissettiriyor. Öfkemi,sinirimi başkalarına anlatmaktan ziyade göz yaşına dönüştürmek beni daha çok rahatlatığını farkettim. Sürekli "ben" ci insanlardan günden güne daha çok uzaklaşıyorum. Kendimi anlatabileceğim insanlar olmadığını farkettim.. Şöyle etrafıma bakıyorum da kimsem kalmadığını görebiliyorum. 

O kadar çok isterdim ki cıvıl cıvıl bir insan olmayı, şen şakrak gülüp eğlenmeyi .. Hadi diyorum sende her şeyini anlatıp gülebilirsin diyorum ama olmuyor.. boş duvara bakıp düşünmek beni daha çok huzurlu ediyor. Eskiden cesaret ettiğim şeylere şuan nasıl yapmışım diye hayretle bakıyorum kendime.. eski ben olmayı özledim .. anksiyetesi olmayan, ayna karşısında dans eden, insanların ne düşündüğünü önemsemeyen Sema olmak isterdim.. Ben insanların bu denli kötü olduğunu bilmezdim arkadaşlar, yalan yere seviyorum diyenler , yalandan sizi dinliyormuş gibi yapanlar, çıkar ilişkisi olanlar.. şu yaşıma kadar kendimden daha çok önem verdim insanlara , art niyet aramadan hep iyi tarafından baktım, çok daha fazla değer verdim. Ama yanlış olan benim yaptığımmış. İnsanlara ne kadar kötü davranırsanız siz daha değerli oluyorsunuz. Ben bunu da beceremedim. Denedim ama yapamadım. 

Ben hayata kırgın öleceğim, burası da benim ölü hatıra defterim olarak kalacak..